Ubi Apostoli abierunt?

Pars

Petrus in Magna Britannia, non Romae, evangelium praedicavit. Verum evangelium non fuerat publice praedicatum Romae antequam Paulus advenit anno Domini 59. Paulus non semel meminit Petrum in Epistola ad fratres Romae, ex quibus ante Pentecosten in 31 A.D.
Non enim audierant Romae praedicatum evangelium antequam veniret Paulus!

Hic Lucae inspiratus de adventu Pauli Romae: Factum est autem post triduum Paulus convocavit principem Iudaeorum. Act. 28. At illi, qui Romae erant, dixerunt ad eum: Nos neque litteras accepimus de te a Iudaea, neque ex fratribus qui venerunt ad te aliquid denuntiaverunt aut locuti sunt; Sed quid sentias a te cupimus audire: nam de hac secta novimus ubique contradici. Cum autem constituissent ei diem, venerunt multi ad eum in hospitium suum; quibus exposuit et testimonium perhibuit de Iesu et ex lege Mosis et prophetarum a mane usque ad vesperam (vers. 21-21).
Hinc patet quod Judaei Romae nunquam audiverunt apostolum Petrum praedicare.

Immo fuerat "Petrus" Romae post Claudii Caesaris dies. Quod Petrus in magno officio fuit. Hic Babyloniorum princeps fuit. Munus eius erat “Petri” - interpres seu apertor Secretorum. Verbum Petri, apud Babylonios et Hebraeum, significat "apertum" — unde in archetypo Hebraeo Veteris Testamenti usurpatur pro « primogenitus », qui primus aperit vulvam.
Quod et Simon Petrus de Roma nominatus est. Simon Magus (Act. 8). Hic primus coniurator coniurationis a sacerdotibus paganorum Babyloniorum-Samaritarum mysteriis exclusit.

Hi insidiatores nomen Messiae arripere cupiebant religionis suae diabolicae velamen. Hi conjurati conditores facti eorum quae hodie in mundo fallit, falso, ut Christiana religio. (See III John).

Simon Petrus, apostolus Messiae, fuit in Britannia, non Romae, praedicans evangelium regni Domini Dei. Hoc ipsum quod Petrus in Insulis Britannicis praedicavit, in se demonstrat illam partem Domus Israelis amissae Decem-Tribed iam ibi fuisse! Simoni Petro decem tribubus amissis ire mandatum est.

Et signanter circa annum millesimum sexcentesimo sexagesimo maximo bellorum labore Brittaniam consecuti sunt. Hoc ipsum est quod Iacobus in epistola sua ad duodecimum tribuum Israelis, capite quarto. An ulla clarior historia potest esse?

Ubi sunt Petrus et Paulus sepulti?

Saeculis christianus mundus concessus est Petrum et Paulum Romae sepultum esse. Traditionem conquirere nemo videtur.
Datum Romae, anno circiter millesimo ducentesimo quinquagesimo sexto, Paulus decollatus est, deinde in via Ostiensi sepultus. Sed suntne adhuc ibi reliquiae eius?
Concessimus etiam ut universae traditionis apostolum Petrum Romam advectum, Nerone quoque regnante, per idem tempus martyrium consummaverit.
Simonem Magum pseudoapostolum, qui Petrum finxerat, Romae quoque mortuum esse, multa veterum litterarum fragmenta confirmant. Quaeritur — quis Simon hodie in Vaticano sepultus sit? Testaturne ossa apostolorum Petri et Pauli ab Roma mota esse, et nunc non esse?

Yes!

Est cur in Vaticano haesitans Petri apostoli sepulcrum repertum vindicare! Simonem magum, pseudo Petrum, qui ibi sepultus est, non Simon Petrus apostolus. Hinc est quod factum est. Anno 656 Summus Pontifex Vitalianus catholicam constituit Ecclesiam in reliquiis Apostolorum Petri et Pauli non curans. Pontifex igitur eos ad Osuiu regem Brittanniae misit. Huc pertinet epistolae ad regem Britanniae;
Beatorum autem martirum dona precepimus, id est reliquias beatorum apostolorum Petri et Pauli ac sanctorum martirum Laurencii, iohannis et pauli, et gregorii, et pancratii, tradi iussimus. latores harum nostrarum litterarum per eos vobis tradidimus»

Historiae Ecclesiasticae, lib. III, cap. XXIX).
An quicquam potest esse admirabilius? Ossa Petri et Pauli (reliquiae" nuncupatae in litteris Papae) a Romano Pontifice in Britanniam missis, in terram Israel!

Constantius Lugdunensis ante saeculum et dimidium fere reliquias omnium apostolorum et martyrum ex Gallia sumpsit, et eas singulari sepulcro apud Sanctum Albanum in Britannia sepelivit. (Vita S. Germani.)
Et Andreas frater eius

Britannia, post AD 449, centena millia novorum hominum non ibi apud Petrum die constituitur. Eas res Anglorum et Saxonum historia novit. Venerunt primum ab litoribus maris Ponti, ubi habitavit domus Israel! Anno Domini millesimo CCLVI migrare coeperunt ex Asia Minore septentrionali per litora Ponti Euxini usque ad paeninsulam Cymbricam (Danmark) contra Britanniam. Isti fuerunt ad quos maiores Petrus scripsit epistolas suas.
Quem unus ex duodecim patribus suis, qui Albam Syri, vocant, praedicavit, cum apud Bosporum et Pontum Euxinum morarentur? Audi responsum ab historicis Graecis;

In hac divisione Andreas Scythiam habuit, et finitimae regiones primo provinciam sortiti sunt. Primum igitur perambulans Cappadociam, Galatiam et Bithyniam, eosque ad fidem Christi perduxit, per mare Euxinum transiens», quod vetus nomen est in Ponto! — “…et sic in Scythiam solitudinem”.

Has itinerum primus auctor Graecus unus in speciali ponit, perinde ac si Lucas de aliis apostolis, sicut de Paulo, scripsit. Andreas iuxta Trapezum perrexit ad civitatem maritimam in Euxino mari, unde post multa alia loca venit Niceam, ubi per biennium moratus est praedicans et faciens mirabilia cum magna felicitate, inde Nicomediam, et sic Chalcedon; unde navigans per Propontidem Euxinum mare Heracleam venit, inde Amastrim. Inde Sinopen, quae in eodem mari sita est, venit, ubi fratri suo Petro occurrit, cum quo multum moratus est. tempus . Unde post aliquod tempus se contulit ad regionem Abasgi (terrae in Caucaso) ... Inde in Asiaticam Scythiam seu Sarmatiam se contulit, incolas vero barbaros et indomitos admodum, non diu inter eos tantum moratus est. Cherson, sive Chersonesus, urbs magna et populosa intra Bosporum (Bosporus est hodie Crimea), aliquandiu permansit, eos in fide instruens et confirmans. Inde navem conscendit, trans mare Sinope navigavit, in Paphlagonia situm... » (pp.
Hic invenimus Andream praedicantem locis ipsis in Asia Minore, quibus praetermissus est Paulus. Ex hac regione, et a Scythia aquilonali Ponti, migraverunt antecessores Scotorum et Anglo-Saxonum, ut ante vidimus. Domus Israelis sunt - aut Andreas non paruit mandato eius!

Et quid de traditione moderna Scotorum Andreas maioribus suis praedicavit? Significans? Certe!

Et alii Apostoli?

Evangelium Simon zelotes ubi portavit? Hic a Graecis litteris est iter itineris;
Simon iter in Aegyptum direxit, deinde Cyrenen et Africam, et per Mauritaniam et universam Libyam, evangelium praedicans. Insulas occidentales, imo usque ad ipsam Britanniam. Hic predicavit et fecit multa signa.... Nicephorus et Dorotheus ambo scripserunt "se demum in Britanniam isse et ibi crucifixum et sepultum esse" (p. 203 of Cave's Antiq. Apost.).

Cogita illud. Alius de duodecim apostolis perditis tribubus Israel in Britannia et Occidente praedicans invenitur. Sed quid Simon Zelotius in Africa Septentrionali agit? an ibi etiam reliquiae domus Israelis? Fugerant aliqui ad occidentem anno 721 aCn tempore Assyrii Palaestinae subacti?
Hinc est Gaufredi Monemutensis responsio: “Saxones... ad Gormundum Afrorum regem in Hiberniam perrexerunt, in quo cum ingenti classe eo pervenisset, populos de regione devicit. Inde per proditionem Saxonum cum centum sexaginta milibus Afrorum in Brittaniam traiicit, totam, ut dictum est, insulam cum innumerabilibus Afrorum milibus vastauit. Sect.

Innumerabilia haec millia non Negrones, nec Arabes fuerunt. Alba — Nordics, qui ex Africa Septentrionali et Mauritania venerunt, ubi praedicavit Simon. Hsec Nordica, Historiae Universalis (Vol. XVIII, p. 1748) declaravit, majores suos ex Asia potentissimo hoste pulsum, et in Graeciam persecutus; unde evaserunt in Africam septentrionalem. Sed hoc intelligendum est de gentibus tantum albarum, quae in occidentalibus Barbaria et Numidia habitabant aliquas partes.

Quae gens occidentalibus Asiae occidentalibus pulsus est? domus Israel! Potens hostis? Assyrii!
Nam fere tribus saeculis post Simonis Zelotae tempora in Mauritania manserunt. At hodie in Africa septentrionali non sunt. Perventum est in Britanniam paulo post anno Domini millesimo quadringentesimo 449 tempore incursionis Anglo-Saxonum.

Anno Domini 598, cum Romae episcopus misisset Augustinum ut catholicismum in Angliam ferret, incolas iam Christianos profitebatur. Iam audierant patres eorum nuntium unum ex duodecim apostolis!

Et in Hibernia Nimis!

Alius apostolorum misit ad oves perditas domus Israel Iacobus Alphei filius. Nonnulli veteres confusi sunt ex hoc quod duo ex duodecim apostolis Iacobus nominatus est. Iacobus Alphei filius fuit, qui post primum XII annos Palaestinae reliquit. Huius apostoli gesta falso interdum Iacobo fratri Ioannis tribuuntur. Iacobum autem iam ab Herode fuisse martyrium, Act.

Ubi praedicavit Jacobus, Alphei filius?

“Scriptores Hispani plerumque contendunt, post Stephani mortem ad has partes occidentales pervenisse, et maxime in Hispaniam (quidam addunt Britanniam et Hiberniam) ubi Christianismum plantavit" (p. 148 of Cave's work).
Nota est. Sed alius apostolus misit ad oves perditas domus Israel in insulis Britannicis — in Hibernia et in Britannia.
Eusebius libro tertio demonstrationum Evangelicorum, c. 7, fatetur Apostolos transisse ad eas quae Britanni vocant insulae. Item scripsit: "Alii Apostoli in Britannicis insulis Evangelium annuntiaverunt." Potuitne quicquam esse apertius?
Etiam in Hispania Iacobus aliquanto tempore commoratus est. Cur Hispania? Ab antiquis temporibus Hispania erat alta via migrationis ab Mari Mediterraneo Orientali ad Insulas Britannicas. Domus regia antiqua Hiberniae ad tempus habitavit in Hispania. Etiam hodie pars Peninsulae Hibericae vitalis — Gibraltar — ad tribum primaevam Mannaseh pertinet — Britannica!

Paulus in Britannia, Quoque?

Age nunc, ut apostolicae missionis documentum addas ovibus perditis domus Israel in Insulis Britannicis. Ex veteri volumine, a Gulielmo Camdeno edito, anno 1674 legitur: Vera Christiana religio antiquissime plantata est a Josepho ab Arimathæa, Simone Zelotæ, Aristobulo, a Sancto Petro, et a Sancto Paulo, ut probatum est. Dorotheus, Theodoretus et Sophronius. (Reliquiae Britanniae, pag. 5).

Paulus nunc comprehenditur! Numquid Paulus ex Italia in Hispaniam, deinde in Britanniam proficisci cogitavit?…Ad hoc responsum est: "Per te veniam in Hispaniam" (Rom. 15, 28). Clemens Romanus in epistola ad Corinthios iter Pauli ad Occidentem confirmat. Sed numquid Britannia includit?
Audi theodoretum historicum ecclesiae graecae verba. refert: S. Paulum insulis oceani iacentibus salutem attulisse (lib. 1, in Psalm. cxvi. p. 870). Insulae Britannicae!

Sed hoc tantum gentibus praedicare? Nequaquam. Mementote tertiam et ultimam partem commissionis Pauli, postquam Messiam regibus ac ducibus Romae revelavit, nomen Iesu filiis « filiis Israel inferendum » (Act 9, 15) — amissis decem Tribus. Non est ista prophetia de Iudeis, quos ante Paulus in Greco mundo Orientalis Mediterranei attigit. Haec prophetia est missionis Pauli ad insulas Britannicas! An quicquam potest esse admirabilius?

Ad litora maris Caspii

Iacobus Israelem dispersit. eas invenimus in Europa septentrionali. Et in Africa septentrionali, unde saeculo quinto in Britanniam commigraverunt. Et in septentrionali Asia Minore, cum Assyriis associati. Anno 256 migrare coeperunt e regionibus Ponti Euxini in Daniam, inde in Insulas Britannicas anno 449 .

Sed reliquiae Decem amissarum tribuum adhuc in alia regione vasta extra fines imperii Romani fuerunt. Haec regio Parthiae regni nota est.

Parthi diu permanserunt. Hi subito apparent prope mare Caspium circiter DCC aCn servi Assyriorum. Secundum Diodorum, qui Ctesiam probabiliter secuti sunt, a regno Assyriorum in Medorum, et a Medorum dependentia, in similem locum sub Persis transierunt. (Rawlinson's Monarchies, tom. IV, p. 700, citata ex Diod. Sic., ii. 26, 2; 3, 34 et 1.).
Parthi circiter CCL aCn in terris ad australes Caspii maris oras potiti sunt. Ipsa erat terra, in qua expulsus est Israel! Parthos neque Persas, neque Medos, neque Assyrios neque alios quoslibet populos notos esse sollicitat. Etiam eorum nomen mysterium spirat — donec bibliam intelligas.

Verbum Parthicum exsilium significat. (Vide Rawlinson's Sexta Monarchia, pag. 19.) Solae exules in hac terra erant decem tribus Israel! Parthi nihil aliud comprehenderunt quam exsules Amissae Decem Tribus, quae in terra captivitatis suae manserunt usque ad AD 226. Id cum Persae eos in Europam compulerunt.

Nunc hoc vide. Iacobus epistolam suam in duodecim tribus Israel dispersos conscripsit. Monet Israelitas contra se bella geri. Cum Iacobus scripsit epistolam suam circiter AD60 orbem terrarum in pace fuisse praeter duas regiones — Britannia et Parthia! Non est hoc error. Parthia et Britannia Israelitae erant.

Quis ex duodecim Apostolis Parthicis Israelitis Evangelium portavit?
Graeci historici ostendunt Thomam evangelium intulisse Parthiae, post quem Sophornius et alii tradunt, Medis, Persis, Carmanis, Hyrcanos, Bactrianos ac vicinas gentes praedicasse evangelium (Cave's Antiq. Apost. p.
Haec nomina sonantia peregrina sunt terras quas hodie novimus ut Irania (vel Persia) et Afghanistan. Diebus apostolicis tota regio Parthis subiecta est.

Multi Israelitae, cum iam regionem omisissent, turbae remansissent, diffusae sunt per agrum finitimum. Identitatem amiserunt et nomina regionum in quibus vixerunt reperiuntur.

Josephus, Judaicus historicus, Parthiae familiaris fuit in decem tribubus majore habitaculo. Declarat: «Sed tunc totum corpus populi Israel (decem Tribus) in illa regione manserunt (non reversi sunt in Palaestinam; quare duae tantum tribus in Asia et Europa sunt Romanis subiectae, decem autem tribus ultra Euphratem usque nunc sunt, et immensa multitudo, et non aestimanda numeris (Antiq. Judaeorum, lib. cap.

Ibi est! area ipsa, quam Thomas incolebat, refert Iosephus, innumerabilibus decem tribuum turbis refertum. Iosephus, ut videtur, ignarus eorum qui ad occidentem iam commigraverant. Sed ex- plicatur, solam domum Judae unquam in Palaestinam reverti. Domus Israel fuit « ultra Euphratem usque adhuc »!

Parthia victa est a Perside anno 226 AD Expulsi a Parthia, decem Tribus et Medis ad septentrionem Ponti Euxini, in Scythiam. (See RG Latham's Nativitas Imperii Russici pag. Haec migratio fiebat ab impetu Romano communi in orientem. Romanos incitat, nam subito eo anno in Occidente perruperunt multitudines Israelitarum et Assyriorum.

Thomas quoque in Indiam septentrionalem profectus est, ad orientem Persidem, ubi Albi incolebant. Hi "Albi Indi", id est, albae in India habitantes, etiam Nephthalitae Hunni noti sunt, in recentioribus Graecorum monumentis. Quis nexus cum tribu Nephthali? Sexto saeculo eiectae sunt et in Scandinaviam commigraverunt. Archaeologia Scandinavia hunc eventum confirmat.

Totidem campis, teste Nicephoro, cum Thoma communicavit Bartholomaeus. Bartholomaeus etiam in vicinia Armeniae partem sui temporis egit, partemque Phrygiae superioris in Asia minore. Nicephorus aream in sua historia "occidentales et septentrionales Asiae partes" appellavit, quibus significabat superiorem Asiam Minorem, hodiernum Turciam hodie. Haec eadem regio erat, in qua Andreas evangelium ferebat, ad quem Petrus duas epistolas misit.
Iudas autem et Libbaeus Thaddaeus nomine ministerii fuerunt in Assyria et Mesopotamia. Parthiae ea pars est, quam Josephus adhuc a decem tribubus incolebat. Regnum Parthicum, quod constitutum est ex decem tribubus gentibus imperantibus, Assyrium et Mesopotamiam in plerisque Novi Testamenti temporibus tenuit. Ab urbe celebri Babylone in Mesopotamia Petrus omnium apostolorum in Oriente opus direxit.

Scythia et Asia superior (quae est Asia Minor) Philippo datae regiones erant. Scythia nomen erat vasti planitiei inter Pontum et Caspium mare. Ad hanc regionem magna colonia Israelitarum post lapsum Persici Imperii anno 168 commigravit. Ex Scythia Scotos commigravit. Scotum vocabulum a Scyth. Scythiae incola. Scoti sunt pars domus Israelis.
Interest tamen vox Scythia Celtica idem significare quod Hebraice in lingua semitica - peregrinus vel vagus!
Ubi Matthaeus abiit?

Matthaeus, Metaphrastes, primus in Parthiam profectus est, et in illis partibus feliciter Christianismum plantavit, inde in Aethiopiam, id est, Aethiopiam Asiaticam, ad Indiam adiacentem.

Aliquot saeculis haec regio Prohibeo Kush, Scythiae et Parthiae finitimae, "Alba India" nota est. Iacet leviter orientalis regio, ubi Israelitas captivos Assyrios collocavit. Domus Israelis ad has regiones infrequens, naturalis incrementi processus perduxit. Inde sexto saeculo, multo post Apostolorum tempore, in Europam septentrionalem commigraverunt. Dorotheus Matthaeum Hierapoli in Parthia sepultum esse declarat.
Regnum Parthicum solutum re vera coniunctio illarum amissarum gentium Israelis, quae hoc tempore in Media Asia habitarunt. Tandem omnes Persae pepulerunt. Si quando Parthia prosperata est, aliae gentes prosperatae sunt. Cum adversa Parthi passi sunt, aliae gentes passi sunt. Memento scripturae: Gen. XII, 12: benedicam benedicentibus te, et maledicentibus tibi.

Fontes Aethiopici et graeci Daciam (modern Romania) et Macedoniam, Graeciae septentrionalem, partem ministerii Matthiae designant. Dacia erat extrema Scythiae pars occidentalis. Ex Dacia venerunt Normani qui tandem in Gallia et Britannia condiderunt.

Galli tradunt Mariam, matrem Iesuae, in Galliam proficiscentem (Galliam modernam) gravi pondere mutuam dare Ioanni iam superioribus annis in Gallia fuisse. Ioannes fuit Iesus curam Mariae commisit. Esset ubi laborabat. Paulus noverat Galliam aream a Domo Israel constitutam esse. Galliam ex Italia in Hispaniam praetermisit (Rom. XV, 15, 24). Gallia est una ex duodecim.
Quam patet! Quomodo quis potest intelligi! Hic est historica probatio ad confirmandam absolute, identitatem ac situm “Domus Israel”. Identitas Israel, e fontibus saecularibus, ipsa etiam sui iuris est et absoluta argumentatio ubi duodecim apostoli opus Dei YEHOVAH gesserunt.

— Hermon L. Hoeh et D. Keyser.

Spes ministerii Israelis — Evangelium Regni Dei Iehovae annunciantes!
Spes ministerii Israelis PO Box 2186? Templum City, CA 91780, USA http://www.hope-of-israel.org

Triennial Torah Cycle

Hoc volutpat vestibulum pergimus cum iusto nostro Triennial Torah Reading

Num 35 Esdrae 8-10 2 Cor 2-3

Numeri Levitae 35

Cur Levitae in genere omnes sibi sunt? Dicendum est, quod non faciunt vitam suam de terra, sed potius ex servitio Dei et reliquae gentis. Hoc elementum fidei requirit, quod Deus alias tribus tribuet ad suum officium adimplendum in supplendis necessitatibus Levitarum. Et singulae tribus Israelis provideant civitates habitatoria Levitarum, ac etiam circum villas animalibus suis. Levitis, ex quibus erant 23,000, 48 mares, assignantur 750 urbibus, singulae circiter stadii pedis magnitudine circum septingenta iugera terrae communis. Quod signis hodiernis amplum sonet, at tota regio fundi omnibus Levitis, quina millia fere, iugera ex omni Israele iugerum numero quinquies decies centena millia fuerunt.

Deus Mosi praecipit ut sex civitates Levitarum in urbes refugii constituat. Cum aliquis occiditur, membra familiae pertulit "sanguinem ultorem", unum hominem - inter se homicidam ad exsequendum. Civitas refugii praebet asylum quisquis propinqui sui mortui timet, vindictam quaeret, antequam aequum sit iudicium, sicut qui homicidii in iudicio purgati sunt et in casu mortis aut homicidii damnati sunt. Inter has duas condiciones Congregatio est iudicare, sive crimen stricte accidentale sive homicidium fuit (Num. 35, 24). Si homicidium habetur, reus occiditur. Si homicidium uni ex sex civitatibus refugii traditum fuerit, ibi remaneat usque ad mortem summi sacerdotis, quo tempore liberum hominem abeat. Sin autem ante id perfugium relinquat, sanguinis ultor licebit occidere et innocens manere. Durius hodie nobis sonare potest cogitare aliquem qui alium casu occidit, ipsum iure propinqui sui occidi posse. In re tamen practica magni aestimat Deum in vita humana collocat et unumquemque suum actuum responsalem Deum tenere. Gravis nos omnes habemus responsabilitates, ut caveamus ne actiones nostras numquam aliis noceant vel laedant, quia sub legali Dei systemate personae neglegentiae gravem ac fortasse mortiferam poenam efficere potuit.

Praeterea Deus aliquas concessit infirmitati humanae secundum legalem rationem, quam Israelitis dedit, cognoscens se populum carnaliter esse commotum (cfr Matth. 19, 8). Quae quidem sapientiam Dei demonstrare possunt. Videte ultoris nominationem sanguinis. Humana natura, Deus bene noverat, ultionem postulabat. Sine regimine gubernationis in condicionibus exigendis, ut modo descriptis, familia vel tribus bellicis exsurgere potuit sicut Hatfields et McCoys historiae Americanae, sine fine sanguinis qui terram polluit (Num. 35:33). Et dixit Deus : Ne polluatis terram in qua habiturus es, quia ibi ego habito. Ego Dominus qui habito in populo Israel» (vers. 34, NLT).

Reversus in terram promissionis (Ezra 8 )

Caput VIII plura de itinere Esdrae et de cohorte exulum qui cum eo iverunt in Ierusalem. Versus 8-1 enumerat eos qui Esdram de Mesopotamia comitatus sunt, inter 14 singulos posteros. Figurae hominum recensentur totidem 15, praeter singulos nominatim. Multum etiam erant mulierum et puerorum (v. 1,496). Additi sunt circiter XL Levitarum (vv. 21-40) et CCXX "servorum templorum" (v. 18) recensentur" (Expositoris Commentarius, note ad vers. 19). Distinctio "ultimi filii Adonicam" in versu 220 indicari potest hos alios familiares sequentes fuisse qui cum Zorobabel LXXX annis ante annis Hierosolymam reversi sunt (cf. 20, 1).

Fluvius Ahava, abitus punctus, probabiliter canalis brevi spatio extra Babylonem fuit. Canalis, qui ad Ahava fluit, probabiliter influebat in Euphratem vel Tigrim (cfr. Flumen Kebar in Ezech. 1, 1, qui etiam canalis erat). [Unus scholar] Suggerit modernum Meem, classicum Maschana seu Scenae, ad dextram Tigris fluminis ripam, quod erat prope initium duarum viarum itinerarium» (note on vers. 15).

Ibi per triduum castrametatus, plures adventus expectans, mox intellexit quod Levitae non essent, vers. Similis quaestio incidit in tempore prioris reditus. Cum plures quam 15 sacerdotes cum Zorobabel reverterentur, tantum 4,000 Levitae, cantores et ianitores (341:2-36). Forsitan munus leviticum censebant dignitate carens ad officium sacerdotale comparatum. Forsitan et in Babylonia constitutis habitatis, in longinqua et inculta terra militiam et laborem vitam ingredi noluerunt. Sed tamen, sicut supra dictum est, Levitae 42 de conquisitoribus ab Esdra initis, vers.

Esdrae ieiunium praedicat. Sunt hic aliqua magna principia. Propositum ieiunii est « humiliare nos coram Deo nostro », non ut eum demulcere possimus ad misereri nostri et ad omnem voluntatem nostram respondere, sed ut totam nostram dependentiam ab Ipso cognoscamus et propterea plus simus. convenientem animum ad recipiendas eius benedictiones. Quia pars huius mentis in corpore est, nos magis ad voluntatem Dei recipiemus. Quod nos adiuvabit ad petendam ab ipso viam rectam nobis. Cum duris iudiciis subituri sumus ubi eundum vel quid faciendum vel quomodo faciendum quod opus sit, ieiunium est via ut adiuvet nos videre Dei directionem. Variis modis respondere potest: per adiuncta, ab aliis monita, inspirationem vel revelationem directam per Verbum eius, Sacram Scripturam, vel etiam per interventum.

Ezras autem et qui cum eo erant in sermone gravi. Latronibus latronibusque grassari in antiquo orbe communior erat. Et tamen non postulaverat Ezras a rege militum comitatum, ut de potestate et ira Dei phony pium testi- monium regi ferret (vers. 22). Jejuniis autem Esdrae dicit quod Deus orationibus suis responderit (vers. 23). An hoc modo aliquam confirmationem suae protectionis acceperint, non liquet. Forsitan obvenerunt promissiones sacrae scripturae in ieiunio tutelae. Fortasse Deus adiuvit eos ut iter tutiorem exciperent. Deinde, hoc modo potest intelligi quod sine incidente fecerunt eam in Iudaeam. Sed specialiter dicit Ezras, quod Deus liberavit eos de manu inimici, et de insidiis in via, vers. Sed an insidiae conatae sint ac frustrari, non liquet. Forsitan Deus aliquos latrones potentiales servavit, ne vel exules redeuntes insidiis cogitaret. Hoc satis mirabile est, si consideretur omnis societas thesauri ad transportandum. Argenti pondo DCL talenta fere XXV talenta. Centum talenta auri expendi super tribus talentis. Hae figurae non includunt multa alia pretiosa artificia exquisita » (Nelson Bible, note on vers 31-650). Hae summae decies centena milia dollariorum in hodierna pecunia aequant.

Exules e Babylone profecti sunt et extra urbem in Canal Ahava congregati sunt die primo kalendarii primi mensis Hebraei (7, 9). Manserunt ibi per XI dies, excedente longo itinere die XII mensis (VIII, 11). Et inde concepit eos quasi menses tres et dimidium, ut venirent Ierusalem, et venerunt prima die mensis quinti (12). Cum per triduum quieverunt, reversi exules thesaurum suum in templo reposuerunt, et dein sacrificia offerebant, vers. Deinde, « traditio mandatorum regalium ad praesides regionales (8, 31) accipi potest hebdomades vel etiam menses. Non solum edictum Ezras tradidit, satraparum et satraparum regis subsidia firmavit» (note on 7, 9).

Sciamus hoc minisculo exulum reditus, etiam additis illis qui in Zorobabel die venerant, maximam partem populi Judaici in Babylonia mansisse vel toto imperio dispersos esse. Plures postea cum Nehemia venturi sunt, sed magna pars Judaeorum adhuc dispersa remanebat. Re vera historica, plures Iudaei in Terram Sanctam praeterito saeculo redierunt quam umquam antiquitus redierunt. Tamen etiam hic reditus minoritatem constituit incolarum Iudaeorum mundi. Hae parvae reditus, dum necessariae sunt scripturae divinae prophetiae implendae, non constituerunt magnum reditum in Terram promissionis in Scripturis prophetatam, in quibus omnis Iuda et omnis Israel signis et prodigiis sunt reversi. Hic magnus eventus est futurum ut post Christi reditum eveniat. Nihilominus parvi reditus antiqui temporis tamquam minima praelibatio venturi consideranda est, sensu laetae cum Deo unionis ac veri cultus in terra Eius post tantum temporis spatium.

Quaestio de Conjugio (Ezra 9)

Sedato negotio et peractis subsidiis praesidum regionalium (cf. 8:36-9, 1), foeda fama Esdrae defertur. Id autem esse videtur circiter quattuor et semis menses postquam primo quinti mensis die primo aduentus eius et sociorum eius initium fuit (cf. VII, 7), quod ad rem agendam maturius nuntiantur die XVII. Nonae. mensis (compare x 9, 17).

Esdra certior est populum, sacerdotes et Levitas inclusos, mixtas nuptias cum vicinis gentibus gentilibus inisse (9, 1-2), directa transgressio legis quam Deus per Moysen dederat (cf. Exod. XXXIV, 34; Deut. vii 16). Lex hac de re intendebat ut populos distinctos tamquam gentem Foedus custodiret eosque filiosque tueretur ne in falsas religiones notiones et consuetudines moveretur.

Si fieri potest ut aliqui ex advenis inculpi possint, credibile videtur quod aliqui eorum intra paucos menses cum exteris connubia inierint. Verisimilius, nocentes tantum ex illis Judaeis, qui jam in terra vivebant, quando Esdras advenit. Sed cum dicit praevaricatores eos esse qui capti fuerant, necesse est eos intellegere eos esse filios eorum qui cum Zorobabel reuersi sunt. Certe qui iam ex his illicitis nuptiis liberos susceperant in his nuptiis ante Esdrae adventum fuerunt.

Hoc praevaricationis viam praeeuntes duces et principes populi Esdrae monstratum est (Ezra IX, 9). Duces semper occasionem habent ut alios imitandi exemplo servent sive ad bonum sive ad malum. Qui in tam officioso loco corrumpuntur, saepe alios seducunt.

Causae specificae post eventum non sunt datae. « Humane loquendo causae fuerunt talium conubiorum, qualis est disparitas inter reditus virorum et promptarum mulierum iudaicarum » (Expositoris Commentarius biblicus, note on vers 1-2). Multo tamen melius fuisset unum manere, etiamsi sola vivere sine ullo familiae genere perpetua esset, quam tam flagranter Deo non obedire. Ille qui matrimonium creavit, homines desiderat ut sua beneficia experiantur, sed intra fines tantum Ipse Ipse posuit. Hoc est omnium nostrum meminisse. Christiani in Novo Testamento instruuntur infideles non nubere (2 Corinthians 6, 14; compara 1 Corinthians 7:39). Id est pro nobis et cuiuslibet liberorum, et ceterorum Ecclesiae. Utique multi, cum primum convertuntur et in Ecclesiam Dei fiunt, sponso nondum a Deo vocato iam matrimonio coniuncti sunt, et in hoc casu Paulus Apostolus docet servari matrimonium, si infidelis perseverare voluerit. matrimonium in fide et pace (cf. vers. 12-16).

Esdra prorsus perturbatus ad nuntium allatum ad se, vestem suam maerens lacerans, etiam de crinibus suis evulsit (Ezra 9, 3), singulare in Scripturis accidit, ut tonsurae capillus aliter dicatur. insigne pudoris. Ut alii de eo diligentius colligentes, Esdras in luctum ruit, inde exortus tempore vespertini sacrificii ad effundendam confessionem reatus Deo. Quod hoc ante templum hoc fecerit, in sequenti capite manifestatur (videatur x, 10).

VERSUS 10-12 capitis IX, ac si una scntentia legis de peccato praesenti, ex multis locis hauritur (vide Deut. 9;

Ezra finit orationem suam cum declaratione, quod Deus sit iustus, et quod deleantur reliquiae Israelis (Ezra 9, 13-15). Forsitan nunc rogaturus erat ut populus ad poenitentiam et veniam adductus esset, sed, ut capite sequenti videbimus, oratio eius abscisa est — merito.

Foedus ad tollendas uxores Paganorum (Ezra X)

Et sicut oravit Esdras et flevit ante templum, congregata est turba multa, ut facerent ei planctum et orare ad Deum. Quemadmodum corruptum principatus populum decepit, ita iustum regimen alios in rectum regimen ducere potest.

2, in vers. 3, praeclare quidam Shechanias observat, quamvis graviter peccaverit populus, nunc tamen in Israel spe tamen hoc. Verus et admirabilis nuntius est. Totam historiam gentis notavit. Et verum manet omnibus qui hodie vel in futuro erunt partem Israelis Dei, populi sui electi. Quamvis peccata nostra praeterita, Deus nobiscum operatur et tandem nos liberabit. Contingit tamen id quod mutatur in vita nostra. Homines poenitere debent. Et in vers. XNUMX, innuit Shechanias foedus cum Deo ad id faciendum, quod in hoc casu iniustum matrimonium finiens.

Sechenias dictus est filius Iehiel de filiis Aelam. Fortasse idem Iehiel pater eius memoratur in vv. 21 et 26 sicut et ipse fuit de familia Elam…. Doluit fortasse Shecaniam quod pater eius matrem non Iudaeam duxerat. Sex in conubiis implicabantur familiae Elam (v. 26)” (Expositoris Commentarius, note on vers. 2).

Specie, vocatus Shechaniae suas uxores paganas et filios ex eis natos dimittere. Siechanias dicit, Fiat secundum legem, vers. 3), scilicet de lege repudii, Deut. 24:1-2, ubi vir potuit repudiare uxorem, si deprehensus fuerit in ea. In hoc casu manifesto culpae fuit quod mulieres adhuc pagani essent. Haec autem matrimonia incipere nefas erant. Dimissio filiorum cum matribus exemplum habuit in Deo dicente Abrahae ad observandum Saram mittendo Ismael cum Agar, ne Ismael et stirps eius filii promissionis, Isaac et progenie eius quaestiones causarent (cf. Gen. XXI. : 21-8).

Exhortatus, Esdras principes iurat de uxoribus alienigenis dimittendis (Ezra. X, 10-4). 5. Pergit tamen jejunium suum, vers. In versibus 6-7, praedicatur postulans ut omnes Judaei Judaei intra triduum congregentur Hierosolymam. Et cum redactum esset ager Iuda, ultimi habitatores non erant amplius quinquaginta milia passuum ab Ierusalem. Fines erant Bethel ab aquilone, Beersheba ab austro, Jericho ab oriente, Ono ab occidente. Omnes possent intra tres dies Ierosolymam ire' (note on vers. 8). qui venire noluerunt, bona sua publicarunt et a communitate Judaeorum expulerunt. Artaxerxes imperator Esdrae potestates proscriptionis et exilii cum aliis potestatibus publicis, etiam capitali poena, dederat in decreto quem de reditu fecit (cf. 8, 7).

Obiter quidam vident "omnis Israel" in 10:5, et alia huiusmodi de Israel ut signum quod omnes XII tribus Israel in Terram promissionis reversi sunt. Sed ad vers. 12, patet hoc solum ad omnes viros Jehudae et Beniamin referri, cum Levitis etiam in vers. 9. Hi constituerunt reliquias Israelis, de quo prius Israel, erat nomen gentis in. foedus cum Deo. Exigua scissura populi e septentrionalibus tribubus oriebatur in meridionalibus tribubus, absorpta in Judam, gentes septentrionales, ut tribus, dispersae manebant. Non revertentur in terram promissionis usque ad tempus reditus Christi.

Dies 20 mensis noni (vers. 9) mense Decembri fuisset. Ita, praeterquam pluviosum, etiam probabiliter erat frigidissimum, populum horrorem relinquens (super tremore praesentis rei). Hoc problema in rem praesentem facta est. Populus autem cum Esdrae praescriptione consentiens agnovit se plusquam in die vel duobus, ut perscrutaretur omnes sontes, et faceret omnes iuratos dimittere uxores suas et liberos, et in hoc tempore populus, qui Iter Hierosolymam non recte exspectari potuit ut foris vivere et dormire in frigore et pluvia. Ita rogaverunt ut inquisitionem a suis officialibus institui et per vices peragi (vers. 12-14).

Oppositio quatuor versuum 15 fidem facit narrationi. Hoc est, quam generaliter omnes "consentire", nominatim de quatuor dicimur, qui non sine ullo indicio cur. Lectio suffragii similis est. De obiectionibus horum quatuor notandum est, quidnam obiiciant, utrum in gyratorio investigationi a populo propositae, an uxorum et liberorum dimissio sit, non satis liquet. Quidquid esset, obiectiones eorum nihil profecerunt. Inquisitiones ab Esdra et Ducibus (vers. 16).

Interestingly, audimus nos paucos menses cepisse "quaestionem" viros qui paganas uxores duxerunt (vers. 17). Videtur quod ad solam stragulum deponendi uxores extraneas, simplex identificatio uniuscuiusque nationis sufficeret, et hoc tamdiu non cepisset. Fortasse elementum complexa erat. Quarum aliquae mulieres possunt ad religionem Israeliticam converti, ut apud Ruth et Rahab. Quod si ita est, examinatio comprehendi potest, si hae mulieres adhuc paganae essent, et solae illae quae adhuc essent exuendae, cum liberis, qui a matribus male affecti fuissent.

Verses 18-44 list 113. Viri qui paganas duxerunt uxores. Encyclopaedia Judaica commentatur hanc esse "numerum admodum parvum in communitate quarumdam 30,000 personarum. Probabile est album mutilum, inter nomina repraesentativa et implicationem omnium generum, prout dispositio schematica indicari potest. Pleraque enim membra superiorum ordinum nominantur, quae etiam sinceritatem elenchorum referre videtur, cum soli essent ad huiusmodi matrimonia contrahenda et plurimum prodesse ex iis constitisse" (quoted in Expositor, note on vers. 44; ). Fieri tamen potuit ut paucorum peccata in universam gentem culpam incurrerent (confer peccatum Achan in Iosue VII). Utroque modo notatu dignum est, quod 7 enumerantur, 113 sunt sacerdotes, 17 Levitae vero et 10 reliquae nationes. Ita fere 86 centesimas eorum qui recensentur principes religiosi sunt. Quam tristis res haec fuit.

Nempe omnes, qui ad uxores paganas ductae erant, spondebant dimittere eos, sed hoc modo de illis qui prius recensiti sunt, diserte dicitur (vide vers. 18-19; compara vers. 20-44). Utrum tamen omnes promissionem secuti sint necne. Vix credibile videtur quod Esdras hoc permisisset in omni genere latae scalae. Sed manus eius tempore infirmata est. Revera, post 25 annos circiter Nehemias, quaestionem hanc iterum exsequi debet.

Ad Esdram non est spectare 10 sicut ad conclusionem libri. Nam, ut in Bibliis lectionis Programmatis commentationes huius libri introductoriae commemorantur, in hebraeo canone Esdrae et Neemias unus liber connumerantur. Priusquam tamen ad Nehemiam 1 accedamus, post additamenta lectionis pauca capita in Esdrae libri sequentis ordinem chronologicum apparentem convertemus.

2 ad Corinthios 2

Rationes apostoli non uenientes Corinthum. (1-4) Directiones de reo poenitenti restituendo. (5-11) Narratio de laboribus et prosperis in evangelio Christi disseminando. (12-17)

Apostolus cum illis hilarem conventum habere cupiebat; scripseratque se ea quae essent ad utilitatem et consolationem fidens; ideoque omnem causam perturbationis ab eo removere gaudebant. Semper invitus dolere debemus, etiam cum officium postulat ut dandum sit.

Quos iniustos iterum in communionem recipere vult Apostolus; Sciebat enim culpam suam, et multa adflictabat sub poena. Tristitia etiam de peccato non debet esse inhabilis ad alia officia, et ad desperationem impellitur. Non solum periculum erat ut satanas proficeret, tentando poenitentem ad duras cogitationes Dei et religionis, et sic ad desperationem expelleret; sed adversus ecclesias et ministros Christi, infidelibus ad non remittentes malam famam; ita dissensiones ac successus ministerii impedientes. In quo, sicut in aliis, adhibenda est sapientia, ne vituperetur ministerium ad peccandum ex altera parte, vel ex altera parte nimia severitas in peccatores. Satanas multa consilia ad decipiendum habet, et nostris erroribus male uti novit.

Omnes in Christo triumphi credentium sunt. Cui sit omnium laus et gloria, cum sit causa evangelii prosperitas gaudii et gaudii credentis. Apud antiquos triumphos, copia odorum et odorum utebantur; sic nomen et salus Jesu, sicut unguentum effusum, odor suavissimus in omni loco diffusus. Evangelium Aliis est Christus odor mortis in mortem. Rejiciunt in perniciem suam. Aliis, Evangelium est odor vitae in vitam: sicut primo vivificavit eos in peccatis et peccatis mortui, sic vivificet eos, et finietur in vita aeterna. Horridas impressiones hoc in Apostolum factum observa, et in nos quoque debere. Magnum opus est, et nullae nobis omnino vires sunt; omnis sufficientia nostra ex Deo est. Quod autem in religione facimus, nisi fiat in sinceritate, sicut in conspectu Dei, non est ex Deo, non est ab eo, nec ad eum pervenit. In hac re nos diligenter invigilemus; et testimonium conscientiarum nostrarum quaeramus sub doctrina Spiritus Sancti ut ex sinceritate sic loquimur in Christo et in Christo

2 ad Corinthios 3

Praelatio evangelii ad legem a Moyse datam. (1-11) praedicatio apostoli apta erat excellenti et evidenti evangelio per virtutem seorsum Spiritus. (12-18)

Etiam species laudis et favoris humani plausus humili et spirituali animo laborat. Nihil magis jucundum est ministris fidelibus, nec eorum laude, quam successu ministerii sui, ut patet in spiritibus et vita eorum apud quos laborant. Lex Christi scripta est in cordibus eorum, et caritas Christi diffusa est ibi. Nec in tabulis lapideis scriptum est, sicut lex Dei data est Moysi, sed carnibus, non carnalibus, ut carnis sensualitas, cordis tabulis, Ezech. Corda eorum humiliata sunt et emollita ad hanc impressionem recipiendam, virtute Spiritus Sancti renovantis. omnem gloriam Deo tribuit. Et memento, ut in Domino sit tota clientela, sic solius est illi gloria tota.

Laeta est conditio eorum qui evangelio gaudent et credunt, dimissum est enim cor ad currendam viam mandatorum Dei. Lumen habent, et aperto ore vident gloriam Domini. Fideles haec privilegia praemant et emendant. Non contenti simus sine cognitione transformantis Evangelii virtute, operatione Spiritus, ut quaeramus nos esse sicut ingenium ac propensionem evangelii gloriosi Domini et Salvatoris nostri Iesu Christi, et in communione cum Ipso. Christum videmus sicut in speculo verbi sui; et quia reflexio e speculo facit ut faciem luceat, credentium etiam facies lucent.